De andere medical officer van ons ziekenhuis is Dr. Harusha. Hij komt uit Burundi, net als zijn verloofde Jacqueline. Tussen neus en lippen door vraagt Jacqueline of we ook op de bruiloft komen. ‘In Sengerema?', vroegen we nog. Ja, het feest in Sengerema, maar gaan jullie ook mee naar de bruiloft in Burundi? Nou, dat wilden we wel!

Na toestemming te hebben gekregen van Marie-Jose (ja natuurlijk, geen probleem, daar moeten jullie gewoon naartoe!) zaten we op vrijdag 18 november in de bus op weg naar de grens. We waren niet de enigen uit Sengerema. De hele delegatie bestond uit 2 big mama nurses Grace en Restituta, CO Jackson, Celestine van het lab, de enige echte Bruno Mars die bij ons op OK werkt, mr. Kashaka (leraar van COTC , clinical officer training centre), Nico de chauffeur van ziekenhuis en tevens meest mannelijke walgelijke man in Oost Afrika (stinkvoeten, praten, nee SCHREEUWEN met consumptie, smakken etc) en Nkize aka Bob de cashcollector van het ziekenhuis en wij twee natuurlijk met de twee andere Wazungu student doctors uit Amsterdam.

De reis begon al met een heel bijzonder voorval. Toen we een eindje op weg waren kreeg Denise een smsje van Tjitske die voorin de bus zat. ‘Er ligt hier een lijk in de bus!' In Mwanza was er een jongeman ingestapt die vrijwillig weg was gegaan uit het grote Bugando ziekenhuis. Hij ging waarschijnlijk naar huis omdat hij uitbehandeld was en rustig thuis wilde sterven. Nou, zijn thuis heeft hij niet meer gehaald... Vervolgens hebben we dus een aantal uur met een lijk in de bus gereden. Is dit normaal hier? ‘No, this it not normal', volgens Jackson. Gelukkig maar...

Na een lange dag reizen kwamen we eindelijk aan in Burundi, waar we bij de grens werden opgehaald door de broer van de bruidegom. Met zn allen in de auto gepropt reden we naar Gitega waar de bruiloft zou plaatsvinden. Burundi is prachtig. Net als Rwanda noemen zijn hun land het land van de duizend heuvels. Een aardige schatting vinden wij. Het landschap is inderdaad heuvelachtig, heel mooi groen, met beekjes, rijstvelden en dichte bebossing. Soms heeft het wel eens iets weg van voorlopers van de Alpen. Ongelooflijk dat het er pas sinds 2008 vrede is. Ook in Burundi laaide het conflict tussen de Hutu's en Tutsi's hoog op. Het enige wat je nog merkt van het conflict is dat er om de paar kilometer road blocks van politie-agenten met enorme guns zijn, die je paspoort willen checken.

Burundi probeert nu met alle macht het voorbeeld van Rwanda te volgen. Geen Hutu's en Tutsi's, maar allemaal Burundezen, een land, een volk. Een mooi voorbeeld hiervan zijn onze eigen bruid en bruidegom, die elkaar in een vluchtelingenkamp hebben ontmoet, zij een Tutsi, hij een Hutu. Inmiddels hebben ze ook 2 mooie zoons van 14 en 8 jaar oud.

De bruiloft was in één woord geweldig. De bruid Jacqueline zag er betoverend mooi uit in haar witte jurk. Eerst de gemeentelijke dienst, waarin de ambtenaar in een groot gewaad inclusief baseballpetje in de nationale kleuren (rood, groen en wit) zo snel mogelijk de verplichte woorden uit een enorm boek oplas, ondertussen kijkend op zijn horloge.

Toen verder naar de kerkdienst. Muzikaal begeleid door een geweldig kerkkoor, werd het huwelijk ook hier met een tweede ring bezegeld. Heel efficiënt werd ook meteen de jongste zoon Renee gedoopt. Naast het bruidspaar waren wij natuurlijk ook de attractie van de dag. Op hun tenen staand proberen de kinderen uit de wijk een glimp op te vangen van die rare blanken in de kerk.

Door de familie werden wij gelukkig niet gezien als een aparte groep Wazungu. Wij hoorden bij de Sengerema delegatie. Ze waren enorm vereerd dat wij helemaal uit Tanzania waren gekomen. En gedurende het hele weekend, kregen wij dan ook bij alles plaatsen vooraan. Wel gek, omdat wij óns juist enorm vereerd voelden dat wij als ‘vreemden' welkom waren op hun bruiloft.

Om het bruidspaar te bedanken kon een act op de receptie 's avonds natuurlijk niet ontbreken. En wat is nou een betere act dan het voordragen van een lied van Westlife - My Love? Zo gezegd zo gedaan. Denise op de valse gitaar, de andere 3 meiden zingen. Het liep uit op een regelrecht fiasco (Jackson wilde graag meezingen, maar kon dit alleen door de lyrics met akkoorden te jatten) maar ook een succes. Wat vonden het publiek + bruidspaar het prachtig, die Wazungu die een liedje zongen. Een staande ovatie kregen we.

Op zondag werden we, vergezeld door familie van bruid en bruidegom en het kersverse bruidspaar (How do you feel? Great! I feel physiologically changed!) in een dalladalla busje, rondgereden door Burundi. We hebben prachtige watervallen gezien, de source of de Nile (of althans een van de sources, want zowel Rwanda en Uganda beweren de oorsprong van de Nijl in bezit te hebben) en we zijn door Bujumbura de hoofdstad gereden. Daar zijn we uitgestapt aan het strand van Lake Taganyika waar we zelf hebben mogen pootjebaden in het (schistovrije!) meer. Prachtig! De trip voelde alsof we op schoolreis waren met de lolbroeken van de klas. Iedere aantrekkelijke vrouw werd nageschreeuwd met Kuku (kip aka chickie). Wij zijn al snel bestempeld als Kuku mdogo (kleine kippen). Het enige woordje Nederlands dat we onze delegatie hebben geleerd: ‘Lekker!', zorgde ook voor een aantal hilarische momenten.

Maandag gingen we voldaan weer terug naar Sengerema. Dit was helaas geen stressvrije reis. Door een te laat vertrokken chauffeur en lekke band, hebben we helaas Maaike en Gijs gemist, die in Sengerema op ons aan het wachten waren.

Maar overall hadden we dit weekend nooit willen missen. De gastvrijheid van het bruidspaar en hun familie, het zingen, lachen en kletsen met onze collega's uit Sengerema, en het leren kennen van cultuur en landschap van het prachtige Burundi, maakten dit een van de meest onvergetelijke ervaringen van ons verblijf in Afrika!