Wanawake Watanzania (Tanzaniaanse vrouwen)
Inmiddels zijn we alweer in het laatste deel van ons coschap aanbeland. Nog 3 weken en dan zijn we klaar en gaan we op reis. De tijd gaat veel te snel, dat gegeven laat wel zien dat we het hier nog steeds ontzettend naar de zin hebben. Het werk in het ziekenhuis gaat ons steeds makkelijker af, we kennen veel mensen, weten meer over de ziektebeelden die we zien, kunnen beter beslissingen nemen en vinden het niet meer erg dat we hier zoveel verantwoordelijkheden krijgen. We voelen ons steeds zekerder over het werk dat we uitvoeren. Daarnaast wordt ons Swahili steeds een stukje beter. Basis gesprekken kunnen we nu goed voeren (zeker als we de context van het gesprek kennen) en we verstaan ook steeds meer van het antwoord van de patiënt dat volgt op 'Unaendelea je?' (Zeg, gaat het al wat beter?).
Gedurende ons verblijf in Tanzania hebben we veel van dit land gezien. Het werken en wonen in een heel ander land zorgt ervoor dat je de cultuur goed leert kennen.
Eén specifiek onderwerp blijft ons keer op keer verbazen en levert boeiende gesprekken op. De Tanzaniaanse vrouw. De eerste verhitte discussie over dit onderwerp vond plaats tussen Denise en een Tanzaniaanse mannelijke arts op de vrouwenafdeling. Op Denise's eerste dag op de afdeling zegt dokter Sukkel: 'ik snap niet waarom Tanzaniaanse vrouwen pas zo laat in het ziekenhuis komen, ze komen hier soms meer dood dan levend aan!' Denise zegt: 'uuhm... misschien omdat ze een huishouden met 10 kinderen draaiende moeten houden en bovendien vaak ook nog eens moeten werken op de shamba (groentenveldje)??' Hij: 'neee joh, de vrouwen hier in Tanzania doen helemaal niks, ze zitten alleen maar thuis met elkaar te kletsen.' Denise natuurlijk pissig, hij zelfvoldaan over zijn constatering. Hij is een typische illustratie van een Tanzaniaanse man, echte mannetjes die zich nooit willen laten kennen. Ze zullen hun ongelijk niet snel toegeven en als ze iets niet weten, zeggen ze vaak maar wat. Ongelofeloos...
Vrouwen in Tanzania hebben het moeilijk, vooral vergeleken met ons, geëmancipeerde Nederlandse vrouwen. Als meisje in Tanzania heb je (of je familie) eigenlijk maar één doel voor ogen: zo snel mogelijk groot worden en kinderen krijgen. We zien gelukkig wel dat veel meisjes naar de gratis basisscholen gaan. Ook zien we veel meisjes in uniform van de middelbare school op straat, dat is ook een goed teken. Het is voor een meisje dat nog op school zit verboden om zwanger te worden. Als dit gebeurt, wordt de jongen die hiervoor verantwoordelijk is, zo voor 30 jaar in de gevangenis gezet. Het meisje wordt verbannen van school. De anticonceptiepil mag helaas alleen gebruikt worden in een huwelijk, met toestemming van de man.
Als een meisje eenmaal klaar is met school, zit er voor haar nog maar 1 ding op: kinderen krijgen. Het is hier niet heel gebruikelijk om eerst te trouwen, het is belangrijk dat een vrouw eerst heeft bewezen dat ze kinderen kan krijgen. Pas nadat ze er 1 of 2 heeft geschonken aan haar kerel, begint een man te overwegen of hij met haar wil trouwen. Een vrouw die onvruchtbaar is, is hier niks waard. Een Tanzaniaanse man mag daarentegen wel meerdere vrouwen hebben, met voorwaarde dat de eerste vrouw dit moet goedkeuren (maar mannen zijn hier de baas, dus dan heb je als vrouw weinig te zeggen over je toekomstige concurrente). De kinderen zijn het bezit van de man. Als je als vrouw wil scheiden van je man, gaan de kinderen naar hem. Als je man overlijdt, gaan je kinderen naar zijn familie.
Soms is er niet genoeg geld om alle kinderen van het gezin te onderhouden. Een oplossing kan dan zijn om een van je meisjes weg te geven aan familie of goede vrienden. Deze huismeisjes doen voor kost en inwoning het werk in huis. We hebben veel verhalen gehoord over dat deze meisjes slecht behandeld worden, niet naar school mogen en soms ronduit misbruikt worden. Nynke had een huismeisje van 15 op haar afdeling dat verkracht was door een van de zonen van het huis waarin ze werkte. Vervolgens kreeg ze ook nog eens een vreselijk geïnfecteerde wond na haar keizersnede. De vrouw des huizes waarvoor ze werkte, stond meteen na de operatie naast haar bed, om de moeder van het huismeisje weg te sturen en het meisje meteen oefeningen te laten doen. Ze dacht dat herstellen onder harde hand wel goed zou werken. De vrouw des huizes was ook in het ziekenhuis om het kindje aan de familie toe te eigenen. Zr. Marie Jose heeft het meisje gelukkig op onze 'intensive care' (waar continu verpleging is en zuurstof) gelegd, zodat ze onder toezicht (in alle rust) heeft kunnen herstellen.
Het feit dat huiselijk geweld ook een veel voorkomend onderdeel is van deze cultuur, zien we in de Tanzaniaanse GTST waarin het grootste deel van alle drama bestaat uit bange vrouwen met echtgenoten met losse handjes.
We zien hier vaak in het ziekenhuis dat vrouwen van net 30 jaar oud, hun 6e, 8e of zelfs 10e kind baren, met alle risico's en complicaties die een zwangerschap en bevalling kunnen geven (bijvoorbeeld een scheur van een baarmoeder na meerdere keizersnedes, of doodbloeden na een bevalling). Bevallen doe je hier in je eentje. Je man of moeder mag niet mee de verloskamers in. In je eentje puf je je weeën weg en je krijgt pas hulp van het personeel als het hoofdje er al bijna uitkomt. Schreeuwen is uit den boze, beheerst en in stilte moet je alles ondergaan. Als een vrouw na 8 kinderen genoeg heeft, mag ze niet zelf beslissen tot een sterilisatie, daar moet haar man toestemming voor geven. (we hebben een vaag vermoeden dat dit soms zonder overleg met patiënte of echtgenote na 3 keizersnedes of 10 kinderen wel door onze artsen wordt gedaan..)
We zouden niet graag willen ruilen met de Tanzaniaanse vrouwen, maar hebben enorm veel respect voor ze. Het zijn enorm harde werksters: voor de kinderen zorgen, werken op het veld, alles voor je man doen. En ondertussen blijven ze vrolijk en optimistisch. Daar kunnen wij nog veel van leren!
Reacties
Reacties
Jee wat gaat de tijd snel !! en wat ben ik blij dat ik een vrouw in Nederland ben. Wat gaat het er daar heel anders aan toe.
Heel veel sterkte met de laatste loodjes en geniet daarna lekker van de vakantie.
groetjes Carla
GirlPower, hoe erg ook, prachtig verhaal die vrouwen kunnen er wat van. Strenght krijgt een hele nieuwe betekenis!
Ik ben diep onder de indruk van de kracht van de Afrikaanse vrouw! Maar die van jullie mag er ook zijn! Prachtige foto's, die een ere plaatsje verdienen.
Nynke/Denise,
vandaag werd in onze kerk het evangelie voorgelezen over "de sterke vrouw, wie zal haar vinden" ...en er voor zorgen dat zij sterk blijft zeg ik na het lezen van deze lofprijzing door jullie van de Wanawake Watanzania.
Hartelijk dank voor deze brief, ik zal hem ook aan onze vriendin uit Malawi, Gertrud van Sandvoort, laten lezen.
Nog even en dit zit het coschap erop, jullie zullen deze tijd nooit vergeten!
Hartelijke groeten, ook van Agaat, Johan.
Hoi Nynke/Denise,
Een andere wereld, dat is inmiddels wel duidelijk. Enerzijds van een ongekende schoonheid als je de foto's bekijkt. Lees je jullie verhalen dan is de schoonheid minder. Ik ben onder de indruk van jullie verhalen. Goed dat je ze schrijft en zoals je ziet is er nog veel missiewerk te doen voordat de vrouwen daar ook vrij zijn.
Wij praten hier dagelijks over de Eurocrisis, als je in Afrika bent (geweest) dan leer je die in elk geval relativeren.
Keep up the good work!
Lieve dames,
Na het lezen van jullie verhaal voel ik me nog eens extra bevoorrecht dat ik in NL ben bevallen van een gezond meiske! Denise: over minder dan een maand kun je haar al zien!
Liefs, San
Als blanke, hoogopgeleide, werkende, europese man van tussen de 20 en de 50 mag ik dan niet klagen over de vroege wekker denk ik.
Neemt niet weg dat ik erg uitkijk naar de 29e, al is het maar om die Tanzaniaanse mannen te laten zien hoe je voor je meisje moet zorgen.
@ Sanneke: Ga je mee over 2 weken naar Tanzania? Gezellig hoor! :p
Huh... Dat was duidelijk een foutje (zie ook tijdstip voor de verklaring ;)). Moest natuurlijk over minder dan twee maanden zijn! Maar bedankt voor het aanbod Niek, ik zal er eens over nadenken!
nou meisjes wat maken jullie veel mee, jullie nemen er ook de tijd voor om ons van alles te laten meemaken. de vrouwen daar weten inderdaad niet beter. geniet maar van jullie dagen daar en tot ziens.
Tsja, helaas komt me dit verhaal iets te bekend voor uit Kenia. Maar daarentegen heb ik daar ook genoeg goeie kerels gezien, opvallend genoeg voornamelijk in de sloppenwijken. Misschien omdat je daar meer op elkaar bent aangewezen.
Zoo heftig verhaal!daar kunnen we zeker wat van opsteken.. Is Maaike al bijna gearriveerd? Zet em op nog de laatste weken en geniet van de reis daarna!! xx Nadine
Wie veel reist, heeft veel te vertellen.. dat gaat voor jullie wel op. Bedankt voor dit mooie verhaal. Fijn dat jullie over de grenzen van je werk heen hebt kunnen kijken. Dat vind ik ook sterk, want het zal toch niet allemaal meevallen wat je daar tegenkomt.
Nog even er tegenaan en dan genieten met vrienden en familie.
Hartelijke groetjes, Annie
Wow Denise wat een indrukwekkend verhaal! Echt geweldig wat jullie meemaken. Alvast heel veel plezier op jullie reis, te gekke afsluiting van deze ervaring.
Groetjes vanuit de Ten Hoetstraat :) het bevalt heel goed hier!! Voor als je terugkomt heb je nog een etentje te goed!
Liefs,
Leonieke
Alweer een mooi verhaal!
Echt super om op deze manier met jullie mee te leven. Groetjes aan Maaike (als je dr nog ziet), die heeft net de Kilimanjaro overwonnen.
Co-schappen Interne is ook echt leuk, maar begint wel een beetje te kriebelen zo'n buitenlands co-schap! Veel plezier nog daar. Jullie doen goed werken meiden!! x Inge
Hoi Denise/Nynke,
Wie heeft het gezegde "het zwakke geslacht" uitgevonden? Wauw, groot respect voor al die vrouwen daar! Wat een indrukwekkend verslag weer en sprekende foto's; geweldig.
Hier is het koud, de ruiten van de auto mogen 's morgens weer gekrabd worden en handschoentjes aan op de fiets. De eerste boerenkool met worst hebben wij alweer verorberd. Wat een schril contrast met jullie.
Dag lieve meiden, succes met de laatste loodjes. Het aftellen kan beginnen........
Liefs en warme groet, mama en papa
Hoi Denise/Nynke,
Wat heb ik weer genoten van jullie verhaal zeg....
Ik zal het straks ook aan oom Ben laten zien en lezen. Nog even en het zit weer erop he? Straks kunnen jullie genieten van een welverdiende vakantie. Hoop dat jullie nog lang niet naar Ned. komen, want hier is het koud ondanks dat het zonnetje schijnt.... Liefs en kusjes van Jane en Ben....xxxxxxxxxx
Hallo Denise en Nynke.
Wat een duidelijk verhaal over de Tanzaniaanse vrouw.
Het is inderdaad een schril contrast met de Nederlandse geemancipeerde vrouw. Er moet nog heel veel veranderen in Afrika. Verder hoop ik dat jullie de eindstreep goed zullen halen. En dan genieten van een welverdiende vakantie. Bedankt voor de mooie verslagen van jullie wel en wee in Tanzania. Hier is het inderdaad af en toe al goed koud en is er al wat vorst geweest. Maar vandaag schijnt de zon weer. Onze computer is helaas uitgeschakeld en daarom zit ik nu op die van Josje. Daarom kon ik nog niet zo snel reageren. Wat gaan jullie dadelijk allemaal doen in Tanzania? Ik hoop dat het ook voor Gertjan, Erica en Tom en Wendy ook onvergetelijk gaat worden. En Niek natuurlijk ook. Heel veel groeten uit het Limburgse dorpje Schinveld. En hou jullie goed. Houdoe van je tante Antonia.
Ha Denise,
Ongelooflijk wat een verhaal, ik kan het bijna niet bevatten! Succes nog met de laatste weken en dan lekker genieten met je familie en Niek!
Lieve groeten, Nicole.
Hoi Denise en Nynke,
Net even al jullie mooie verhalen gescand en wat foto´s bekeken: wat maken jullie veel mee in die combi van werken en vakantie! Geniet van die laatste weken.
Groetjes
Willem en Margriet
Interessant verhaal weer!! Wat een belevenissen in het ziekenhuis, maar ook leuk dat jullie reis er nu bijna aankomt. Geniet er nog lekker van, en tot in Nederland!
xx Ay Lien
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}