Ijumaa, oftewel vrijdag. Het is het einde van de middag en we kunnen nog maar aan één ding denken: bijna weekend! Snel werken we nog even de laatste labuitslagen uit en sturen we de laatste genezen (of nog nét niet helemaal genezen, maar om ontslag zeurende) patiënten naar huis. Dan spoeden wij ons huiswaarts. Doktersoutfit uit, douchen, aankleden en tas inpakken. Toeet! Dat is de auto van Donald, onze taxichauffeur in Sengerema. Stipt om 4.30pm staat ie bij ons student docters house. Hop, tassen achterin, hoofddoekjes op en gaan! En Donald weet al precies wat we willen; zonder dat we het hoeven vragen duwt hij het cassettebandje in de speler en yesss, daar galmt de muziek van Westlife uit de speakers. Onder luidt meezingen begeven wij ons op de weg van Sengerema naar Kamanga. Dit ritje van 3 kwartier is ons favoriete momentje van de week. Meezingen met Westlife, terwijl we uitkijken over het heuvelachtige landschap van de regio van Sengerema. Langs de weg staan huisjes die we eerder alleen in het Afrika museum hebben gezien: lemen hutjes met rieten daken, afgewisseld door kinderen in schooluniform, pikipiki's (brommers) en daladala's. Wanneer we een vrachtwagen inhalen, is het een en al stof en zijn we blij met onze hoofddoekjes!

Einde van de weg: Kamanga. Voor ons komt de ferry al aangevaren op het water van het Victoriameer. Kaartjes kopen en snel erop. Het is gek maar toch wel fijn; omdat we blank zijn mogen we van de kapitein boven zitten waar de stuurhut is. Alleen toegestaan voor blanken en rijken. Beneden staan de rest van de passagiers, in en tussen de auto's. Ondertussen staat de zon al laag, en genieten van het prachtige uitzicht over lake Victoria. Helaas is het snel gedaan met de rust want 3 kwartier later meren we aan in Mwanza, de grootste stad in het noorden van Tanzania. Wazungu (blanken!), taxi? Howwayouu? En meer van de gebruikelijke riedel. We lopen vlug door naar de overkant van de weg om niet in de mensenmassa te hoeven lopen. We moeten hier goed op onze spullen passen. We hebben al 2 keer meegemaakt dat mannen op klaarlichte dag spullen uit onze broekzakken probeerden te grissen. Gelukkig zijn we nog niks kwijtgeraakt. Maar over het algemeen is Mwanza een relaxt, laid-back stadje met een redelijk klein centrum voor het aantal inwoners.

Na een paar minuten lopen zijn we bij ons cheap hotel aangekomen, begroeten we Maartje en Lisa; de co's uit Sumve, droppen we onze spullen en maken we ons klaar voor de avond. Lekker eten in het Tilapia hotel en onze werkweek bespreken met de andere co's! Tevens ontmoeten we daar de vrienden van Rosa,onze mede-co uit Amsterdam. Rijke jongens van Indiase afkomst, die vooral omgaan met elkaar en andere rijke mensen, maar wel geboren en getogen zijn in Tanzania. Met deze kerels brengen we het grootste deel van het weekend door op plekken waar gewone Tanzanianen nooit zouden kunnen/mogen komen. Aan de ene kant voelt dat gek, oneerlijk, maar aan de andere kant is het ook wel heel fijn om even niet nageroepen te worden en luxe te eten op een relaxte plek.

Op zaterdagochtend worden we gewekt door het gebrom van de generator van het Lake Hotel en het vrolijke getrompetter van mannen achterin een pickuptruck om een bruiloft te vieren. Het eerste wat we doen is naar buiten kijken. Is het bewolkt of schijnt de zon? In het laatste geval trekken wij meteen onze bikini's aan en begeven we ons zo snel mogelijk na het ontbijt naar het Tilapia hotel of Malaika Beach Resort om de rest van de dag in de zon te liggen, baantjes te trekken en drankjes te drinken. Inderdaad best decadent, maar o zo fijn om bij te komen van de drukke week. Als het bewolkt is slenteren we wat rond in het centrum en over de markt, en bezoeken we onze favoriete supermarkt de U-turn, met westerse producten inclusief Westerse prijzen.

Op zaterdagavond nemen onze nieuwe Indiase vrienden ons mee naar Villa Park, een club in Mwanza. Daar merken we dat deze kerels veel invloed hebben in de stad, want we mogen met zijn allen gratis naar binnen. Eenmaal door het poortje schalt de bongo flava al uit de boxen. De plaatselijke jeugd (voornamelijk mannen) dansen uitbundig op de muziek. Schudden met die billen en tegelijkertijd met zijn allen op een rijtje dansen. We focussen ons op de danspasjes en ondertussen proberen we niet tussen de armen van een enthousiast dansende neger te belanden. Ze willen allemaal wel even dansen met die Mzungu's!

Als we op zondag, heerlijk uitgerust en met rode wangetjes van ons dagje zwembad in de zon weer op de ferry terug zitten, zijn we weer helemaal opgeladen voor een nieuwe week in het ziekenhuis. Het is erg fijn dat we zo'n luxe weekend kunnen hebben, maar het staat erg in contrast met hetgene wat we zien in en om het ziekenhuis en gewoon op straat in Mwanza. Mensen die weinig bezitten, ziek zijn en soms zelfs geen geld hebben om eten te kopen. Ook dit gevoel laten we maar over ons heen komen en we proberen er niet al te lang over na te denken. Op maandag proberen we weer zoveel mogelijk te betekenen voor de lokale bevolking hier. Deze verschillen horen bij ons leven in Afrika.

PS Bedankt allemaal voor de leuke lieve berichtjes, we genieten er erg van om ze te lezen!