5.30am: Voor dag en dauw worden wij gewekt door onze eerste natuurlijke wekker; het gejengel van een plaatselijke, vooralsnog niet gevonden moskee. 6.00am: Het plaatselijke kerkje laat weten dat de mis begint, om ons vervolgens nogmaals te wekken om 6.20am, wanneer de mis is afgelopen. De plaatselijke haan laat ook weten dat hij de nacht overleefd heeft (niet opgegeten door de honden of de legendarische draak oftewel, komodovaraan die ooit eenmalig door een van de student doctors gespot is). 7.00am: De échte wekker gaat. Tijd om op te staan. Met de slaap in onze ogen hijsen wij ons in onze witte broeken en slepen we ons naar de ochtend-overdracht in het ziekenhuis.

7.30am, nee 7.45am, overdrachtsruimte in het ziekenhuis: De aanwezige clinical-officers (een soort HBO-artsen), de (assistent-) medical officers en de student doctors staan op voor het gebed. Een onverstaanbaar gebed in het Swahili volgt, dat eindigt met een volmondig ‘ amen' . Snel slaan ook wij een kruisje. Vervolgens komt er het vaak net zo onverstaanbaar gebrabbel in het Engels van de Clinical Officer die in de nacht dienst heeft gehad. De verhalen van de opgenomen patiënten variëren van standaard malaria klachten, tot obstructed labour (een bevalling waarvan het kind maar niet wil komen) waarvoor een keizersnede, tot auto-ongelukken en vrouwen die mishandeld zijn door hun echtgenoten. Niets is hier te gek. Ondertussen worden er overal stoelen vandaan geplukt om de te laat gekomen stafleden ook nog een plekje te geven. Nadat de baas van het ziekenhuis zr. Marie-Jose de heilige woorden: kazi njema (werk ze!), uitgesproken heeft, begeven wij ons naar het ontbijt.

9.30am: eindelijk kunnen we beginnen aan de rondes op onze afdelingen. De vloeren zijn geschrobd en de patiënten liggen in hun bedden. De kunst is om de perfect nurse te vinden, die goed Engels kan, betrouwbaar is én zin heeft om te werken (en niet met de rest van de nurses mee wil naar de thee om 10.00u). Kortom, om 10.00am gaan we dan echt aan de slag met de visite op onze afdelingen met, als we geluk hebben de perfect nurse, met iets minder geluk een student nurse of in het ergste geval; een nurse die pijn heeft aan haar voeten (niet vooruit te branden die chick!). Iedere patiënt, hoe ziek of niet ziek hij of zij dan ook mag zijn, wordt in principe gezien door ons. Op de kinderafdeling wisselen de patiënten snel. Vaak knappen ze vlug op na een antibioticakuurtje bij een longontsteking of bij een malariabehandeling. Op de maternity zie je vrouwen met een pasgeboren kindje die 4 dagen na keizersnede lachend naar huis gaan. Ook liggen er veel zwangere vrouwen met malaria of een sickel cel crisis. Helaas zijn er ook veel vrouwen die een intra-uteriene vruchtdood hebben (een dode baby in de buik), vaak door een SOA of door een aangeboren afwijking.

Om 1.30pm spoeden wij ons huiswaarts, waar mama Elizabeth de warme maaltijd al klaar heeft staan. Mama Elizabeth kookt geweldig; gerechten van rijst met vis, of spaghetti met spinazie met altijd een heerlijke salade en fruit toe. We komen niets te kort! In de middag checken we vaak de labuitslagen die we die ochtend hebben aangevraagd of speuren we de handgeschreven boeken in het lab door, op zoek naar verloren bloeduitslagen. Soms vinden we ze, vaak ook niet. Maar hamna shida (geen probleem!), we vragen ze vol goede moed, gewoon opnieuw aan. Gedurende de dag dat we op de afdeling lopen, worden we af en toe geroepen voor wat acute dingen zoals een kindje met een epileptische aanval of een vrouw met een rottende wond na een keizersnede. Op dit soort momenten leren we goed om ons hoofd koel te houden. Vandaag merkten we hoeveel we al vooruit waren gegaan, toen we de nurses aanstuurden om diazepam (tegen epileptische aanval), adrenaline en een beademingsmasker te pakken voor een kindje dat niet zo goed ging. Dat hadden we 2 weken terug nog niet zo gekund.
Tegen het einde van de middag vinden we dat we klaar zijn met werken (eigenlijk is het werk nooit echt af). We leren dan ook echt om onze grenzen goed te bewaken, wat wij beiden in Nederland nog al eens moeilijk kunnen vinden. In de avond vermaken wij ons met series of filmpjes kijken (How I Met Your Mother, hilarisch, Mirte bedantkt!), muziek luisteren, tonijnsalade maken, kletsen en onze onderbroeken wassen (Martha wast alles, behalve natuurlijk onze smerige onderbroeken en sokken).

Vandaag hebben we zelfs voor het eerst onze hardloopschoenen uit onze backpacks gehaald en zijn we een blokje om gelopen (waar is onze conditie???). Terwijl wij puffend en zwetend over de rode zandwegen liepen, kwamen we halverwege bij een voetbalveldje waar 100en kinderen stonden te joelen omdat er net was gescoord. Toen de euforie wat gezakt was, kregen ze ons in het vizier. Hijgend en lachend renden we verder, gevolgd door tientallen kinderen in schooluniform, die ons vergezelden tot aan de ziekenhuispoort. Hilarisch!

Om 10.00pm is het alweer hoog tijd om onze bedjes in te duiken. Deet op, klamboes ingestopt, vallen wij moe van alle indrukken, maar zeer voldaan in slaap bij het geluid van vechtende honden, tsjirpende krekels, krolse katten en het gebrul van de draak. Weer bijna klaar voor een nieuwe dag in het ziekenhuis.